Na een reis dwars door de gehele Oostenrijkse Alpen, ben ik dan eindelijk in St. Anton am Arlberg aangekomen. Tijd voor de jaarlijkse wePowder freeride season kickoff, wederom georganiseerd door Epique. De condities zijn compleet anders dan het jaar ervoor en voor mij is daar de uitdaging om mooie lijnen te vinden voor de deelnemers én om ze het een en ander te leren. Maar wat doe je als er niet al teveel verse sneeuw ligt? Dan moet je of heel veel moeite doen om die toch te vinden, of je gaat je grenzen in ander terrein opzoeken. Technisch uitdagend terrein, zoals ik het wel vaker noem. De omstandigheden hiervoor zijn perfect, want al in de eerste afdaling naar St. Christoph vallen we allesbehalve met onze neus in de poeder. Bikkelhard én verspoord. Dan moet je een hele goeie boarder zijn om daar vloeiend en in controle naar beneden te komen. Dan blijkt al dat mijn groep louter uit serieuze boarders bestaat – iedereen kent en ziet zijn grenzen. Met kennis van de juiste techniek die we op de pistes tussendoor oefenen, duiken we daarna een aantal mooie couloirs in. Zelf geniet ik ook met volle teugen van dit terrein en een voor een komt iedereen in zijn eigen tempo naar beneden. Om er daarna versteld te staan wat ze zojuist naar beneden gereden zijn.

De poeder moeten we echt gaan zoeken. Dus binden we op dag 2 de boards op de rug en gaan hiken in Stuben. Kaart erbij en oriënteren. Waar zijn we en waar willen we naartoe? Hoe steil is het daar? Wat zijn onze limieten vandaag? Accepteren we het risico? Om zo bij een hele mooie oosthelling uit te komen, die net nog in de zon ligt. Mooie poeder, waarvan je iedere bocht even bewust moet genieten – die heb je na zo’n hike namelijk dubbel en dwars verdiend.

Op de laatste dag gaan we met de auto’s naar Zürs en rijden daar eerst in het kleine bereik om te pakken wat er net gevallen is. Als dat al snel op blijkt te zijn staan we nog even stil bij de ingang van een heel mooi couloir. Helaas is de entry extreem rotsig en dat alleen al is reden genoeg om het niet te doen. Want met een snowboard en maar 1 beschikbare staalkant op rots je balans vinden en houden is een kunst apart. Even later “oefenen” we dit balanceren op rots dan eerst in een traverse met een listige passage waar even geen sneeuw ligt. Er is vooral één ding dat je naar mijn mening dan niet moet doen, en dat is proberen te rijden op rots. Dus hopt iedereen op zijn staalkant voorzichtig door deze passage om daarna met gemak weer door de sneeuw te kunnen glijden. De skiërs die ons volgen hebben het zichtbaar makkelijker, ook al staan wij boarders wel allemaal op onze frontside kant. De afdaling wordt nu nog eens van boven geïnspecteerd en we kiezen wederom voor een klein couloir. De sneeuw in het eerste brede deel van de afdaling is al super, maar in het onbereden couloir echt helemaal top! Als het na dit stuk dan toch dicht trekt blijkt deze run een mooie afsluiter van het begin van het seizoen. Okee, nog één Weizen en dan is het echt voorbij.

Hieronder een korte impressie met aardig wat beelden van onze groep.

Piepers om, rugzakken met schep en sonde om en na de piepercheck is daar dan de eerste poederafdaling van het seizoen. Karin en ik rijden met goed zicht door licht verspoorde maar heerlijke poeder over de Schmiedinger Gletscher naar beneden. De omstandigheden deze tijd van het seizoen zijn een stuk beter dan de afgelopen twee jaar. Helemaal super!

Op de website van de Salzburger lawinedienst staat alleen nog het bericht van 4 juni 2013 te lezen. Jammer, want het heeft toch zeker zo’n 30 cm gesneeuwd en de wind waait stormachtig. Bij de Freeride Infobase op de berg staat wel een Lawinestufe 3 aangegeven. Ook was ‘s ochtends te horen dat ze met explosieven bezig waren.

Als na de pauze twee kennissen zonder safety materiaal mee offpiste willen, kijken ze raar op als ik zeg dat ik ze niet meeneem. We doen dus met zijn 4en een rondje over de piste. In de sleeplift omhoog zien we in het offpiste terrein ten westen van de Keeslift-piste een paar groepen mensen bezig om een helling te sonderen. Ik zeg tegen Karin dat ik ga kijken en indien nodig helpen. Zelf blijft ze achter om even wat te drinken en iets tegen haar hoofdpijn in te nemen.

Eenmaal bij de lawinekegel schakel ik mijn lawinepieper uit en meld me bij iemand die de leiding lijkt te hebben. Ik moet m’n sonde erbij pakken en aan de buitenkant van een sondeergroep aansluiten en mee sonderen. Schouder aan schouder en op commando: “Schritt, Stich!”

Even later kijk ik achterom en zie ik Karin aankomen bij de lawinekegel. Ik zeg haar haar pieper uit te zetten en haar sonde te pakken. Ze sluit zich aan bij een andere sondeergroep.

Het sonderen is zwaar, erg zwaar. Het lijkt alsof mijn sonde gewoon niet meer dan een meter diep wil, hoe hard ik hem ook met beide handen naar beneden druk. Af en toe zie ik iemand met een hand lichtjes sonderen en vraag me af wat dat brengt. Daarnaast is het voor velen moeilijk om op 1 lijn te blijven. Gelukkig houdt de persoon die het commando voert dit in de gaten en laat de boel af en toe weer oplijnen door een deel van de groep een of twee stappen te laten blijven staan. Om de zoveel tijd komt er ook iemand aan de buitenkant van de groep het afgezochte terrein markeren met een ski of skistok. Er ligt immers genoeg skimateriaal onderaan de kegel. Ik zie de ski’s en stokken van Karin voorbij komen en haar haar reis terug naar Wenen al mislopen. Nou ja, dat komt later wel. Ik weet nog steeds niet wat er aan de hand is, maar wel dat het sonderen prioriteit heeft boven alles.

Na een uur prikken komt ook de bergredding met twee honden. Er wordt nog een keer een groot stuk gesondeerd en daarnaast gegraven op plekken waar de honden het aangeven. Gelukkig wordt er niets gevonden en de zoekactie afgeblazen.

Achteraf bleek dat er niemand meer vermist was en dat de sondeeractie plaatsvond omdat niet helemaal uitgesloten kon worden dat er toch iemand onder de lawine was gekomen. De lawine was immers deels op de piste terecht gekomen.

Al met al heeft Karin haar ski’s en stokken nog terug gevonden en haar reis naar Wenen gehaald en ik mijn sonde, die al in de kist van de bergredding verdwenen was.

Aangezien ik vooral flarden over de toedracht heb opgevangen, vermeld ik hieronder het officiële bericht van de Oostenrijkse bergredding en het verhaal van de dame die de lawine heeft veroorzaakt.

Lawine Kitzsteinhorn
Erster Lawineneinsatz für unsere Pinzgauer Bergrettungshunde am Kitzsteinhorn.

Am 10. November 2013 ging am frühen Nachmittag im Bereich des Skiigebietes Kitzsteinhorn (Bereich Gr. Schmiedinger) eine Lawine ab.
Nach unseren Informationen wurde das Schneebrett von einem Skitourengeher bei seiner Abfahrt Richtung Norden im Kammbereich ausgelöst.
Das Schneebrett (Breite etwa 70 Meter) erreichte die Skipiste und es konnte eine Verschüttung von Personen nicht ausgeschlossen werden. Der Lawinenkegel wurde von Bediensteten der Gletscherbahn/Pistenrettung und alarmierten Lawinenhundeführern der Bergrettung abgesucht. Nach zwei Stunden konnte der Einsatz beendet und eine Verschüttung von Personen ausgeschlossen werden. Der Grund der Lawinenauslösung wird von der Polizei noch genauer erhoben.
Bron: http://www.bergrettung-salzburg.at

Schneebrett Maurerkogel

Zum Saisonstart eine Warnung, die tödlich hätte ausgehen können.
Mit einer der ersten Gondeln um 8h15 bin ich aufs Kitzsteinhorn gefahren. Oben angelangt, hieß es erst noch eine Weile warten, bis alle Lawinen abgesprengt waren, eine Sprengung habe ich noch gehört.
Bis 12h war ich meist abseits der Piste im (leicht windgepressten) Pulverschnee unterwegs, mittags wollte ich den Skitag beenden.
Doch dann beschloss ich, doch noch Felle aufzuziehen, um den kurzen Anstieg zum Maurerkogel zu machen. Einige Skitourengeher waren heute schon oben gewesen. Die Aufstiegsspur war zu schmal für meinen breiten Ski, und ich musste vielleicht mit etwas mehr Nachdruck aufsteigen als meine Vorgänger? Kurz unter dem Gipfelkamm kam mir von oben noch ein Tourengeher entgegengefahren. So weit wie er oben gewesen ist, bin ich gar nicht mehr gekommen.
Etwa 150 Höhenmeter unter mir waren zwei weitere Tourengeher unterwegs. Der Schnee, in dem die Aufstiegsspur verlief, war locker. Als ich fast oben war, (Ca 12h35) brach die Spur unter mir weg. Ich stürzte mit den großen Brocken eines Schneebretts über den Felsriegel bis hinunter ins Pistengebiet. Geschätzt ca 50 Höhenmeter?
Ich wurde nicht verschüttet und nur leicht verletzt.
Ein Skifahrer suchte meine Ausrüstung wieder zusammen und alarmierte die Pistenwacht.
Dennoch war der Schrecken bei mir so groß, dass es eine ganze Weile dauerte, bis ich begann, den Lawinenkegel mit meinem Pieps nach weiteren Verschütteten abzusuchen, bekam aber nirgendwo ein Signal.
Es hat (geschätzt) eine halbe Stunde gedauert, bis eine Sondenmannschaft formiert war, um den Lawinenkegel abzusuchen.
Nachdem die Sondenmannschaft einmal hoch sondiert hatte, wurde von einigen Helfern (auch ich suchte nochmal mit) mit Pieps der Lawinenkegel abgesucht. Es gab ein Signal, bis zur Feinsuche und Punktortung, ich habe mitgeschaufelt, aber es stellte sich heraus, dass irgendein freiwilliger Helfer sein Pieps noch auf Senden gestellt hatte.
Ich bin danach mit Ski zum Alpincenter abgefahren, und dann nach Hause, weil sich Erschöpfung einstellte.
Gott sei Dank wurde niemand weiteres verschüttet.

Die Anrisskante des Schneebrettes war geschätzt 1m hoch. Es lauerte unter der lockeren Schicht, in der die Aufstiegsspur verlief.
Ich hatte ein unglaubliches Glück, und möchte allen in den Saisonstart mitgeben: Kaufts Euch einen Helm (der meine hat jetzt eine ordentliche Delle), und fühlt Euch nicht sicher in verspurtem Gelände und in Pistennähe.
Bron: http://www.lawine.salzburg.at/